رویال یک شرکت بین المللی در تامین انواع محصولات غذایی صادراتی است. ما با سالها تجربه و یک شبکه جهانی، تجارت بین المللی یکپارچه را در این صنعت تسهیل کرده ایم. برای اطلاعات بیشتر یا بحث در مورد نیازهای مشتریان خود، لطفاً با شماره 09171199398 تماس بگیرید یا به آدرس info@Rowyal.com ایمیل بزنید.
در چشم‌انداز دائماً در حال تحول تجارت جهانی، بازارهای نوظهور، مرزی از فرصت‌ها برای کسب‌وکارهایی است که به دنبال گسترش و تنوع هستند. در میان این بازارها، ایران به عنوان کشوری با پتانسیل های بکر قابل توجهی به ویژه در حوزه واردات و صادرات مواد غذایی برجسته است. ایران با جمعیتی بالغ بر 84 میلیون نفر، طبقه متوسط رو به رشد و موقعیت استراتژیک در تقاطع خاورمیانه و آسیای مرکزی، پیشنهادی قانع کننده برای صادرکنندگان مواد غذایی در سراسر جهان ارائه می دهد.
این مقاله به بررسی فرصت های چند جانبه ای می پردازد که بازار مواد غذایی ایران در اختیار صادرکنندگان بین المللی قرار می دهد. با تغییر الگوهای اقتصادی جهانی و اشباع شدن بازارهای سنتی، اهمیت بازارهای نوظهوری مانند ایران را نمی توان اغراق کرد. برای صادرکنندگان مواد غذایی که مایل به حرکت در چشم انداز منحصر به فرد این بازار هستند، این پاداش می تواند قابل توجه باشد.
بخش کشاورزی ایران نقش مهمی در اقتصاد کشور ایفا می کند و سهم قابل توجهی در اشتغال و تولید ناخالص داخلی دارد. با این حال، این بخش با چالش های متعددی مواجه است که فرصت هایی را برای صادرکنندگان مواد غذایی خارجی ایجاد می کند.
اقلیم و جغرافیا: اقلیم متنوع ایران از خشک و نیمه خشک در نواحی مرکزی و شرقی تا نیمه گرمسیری در امتداد سواحل خزر متغیر است. این تنوع امکان کشت طیف گسترده ای از محصولات را فراهم می کند، اما همچنین چالش هایی را از نظر کمبود آب و کیفیت خاک در بسیاری از مناطق ایجاد می کند.
محصولات عمده و تولید: ایران یکی از تولیدکنندگان مهم پسته، زعفران و خاویار است که کالاهای عمده صادراتی هستند. این کشور همچنین مقادیر قابل توجهی گندم، برنج، جو و میوه های مختلف تولید می کند. با این حال، سطح تولید اغلب کمتر از تقاضای داخلی است، به ویژه برای غلات اصلی.
پذیرش فناوری: بخش کشاورزی در ایران در اتخاذ تکنیک ها و فناوری های کشاورزی مدرن کند بوده است. بسیاری از مزارع هنوز به روش های سنتی متکی هستند که منجر به بهره وری کمتر در مقایسه با استانداردهای جهانی می شود. این شکاف فرصتی را برای شرکت های خارجی فراهم می کند تا فناوری ها و تخصص های پیشرفته کشاورزی را معرفی کنند.
کمبود آب: یکی از مهم ترین مسائلی که کشاورزی ایران با آن مواجه است، کمبود آب است. بهره برداری بیش از حد از منابع آب زیرزمینی و شیوه های آبیاری ناکارآمد منجر به کاهش سطح آب و شور شدن خاک در بسیاری از مناطق کشاورزی شده است. این چالش بر عملکرد و کیفیت محصول تأثیر می‌گذارد و نیاز به فن‌آوری‌های کشاورزی کارآمد و انواع محصولات مقاوم در برابر خشکسالی را ایجاد می‌کند.
سیاست های دولت: دولت ایران سیاست های مختلفی را برای حمایت از کشاورزی داخلی اجرا کرده است، از جمله یارانه برای نهاده هایی مانند کودها و سموم دفع آفات، و همچنین تضمین قیمت برای برخی محصولات. با این حال، این سیاست ها همیشه در افزایش بهره وری یا تضمین امنیت غذایی موثر نبوده اند.
اهداف خودکفایی: ایران مدت‌هاست که سیاست خودکفایی کشاورزی به‌ویژه برای مواد غذایی اصلی را دنبال کرده است. در حالی که این امر منجر به افزایش تولید داخلی در برخی مناطق شده است، اما در برخی دیگر منجر به ناکارآمدی و کمبود شده است. تنش بین اهداف خودکفایی و نیاز به واردات، محیط پیچیده ای را برای صادرکنندگان مواد غذایی خارجی ایجاد می کند.
تاثیر تحریم ها: تحریم های بین المللی تأثیر قابل توجهی بر بخش کشاورزی ایران داشته است و دسترسی به برخی فناوری ها، نهاده ها و بازارهای بین المللی را محدود کرده است. این امر هم چالش ها و هم فرصت هایی را برای تولید داخلی و تجارت بین المللی ایجاد کرده است.
پتانسیل صادرات: علیرغم چالش ها، ایران دارای پتانسیل صادرات قابل توجهی در برخی از محصولات کشاورزی به ویژه اقلام با ارزش بالا مانند پسته، زعفران و خرما است. با این حال، مسائل کنترل کیفیت و محدودیت های تجارت بین المللی مانع رشد در این زمینه ها شده است.
وضعیت فعلی بخش کشاورزی ایران تصویری متفاوت ارائه می دهد. در حالی که این کشور در برخی زمینه ها دارای نقاط قوتی است، با چالش های مهمی نیز مواجه است که فرصت هایی را برای صادرکنندگان خارجی مواد غذایی ایجاد می کند. نیاز به پیشرفت تکنولوژیکی، بهبود بهره وری و تنوع منابع غذایی همگی به فرصت های بالقوه برای شرکت های بین المللی که به دنبال ورود به بازار ایران هستند اشاره می کند.
درک قوانین واردات و سیاست های تجاری ایران برای هر صادرکننده مواد غذایی که ورود به این بازار را در نظر می گیرد بسیار مهم است. چشم انداز نظارتی پیچیده است و به طور قابل توجهی تحت تأثیر تحریم های بین المللی و سیاست های اقتصادی کشور قرار گرفته است.
چارچوب کلی واردات: مقررات واردات ایران بر اساس قانون مقررات واردات و صادرات مصوب 1372 و اصلاحات بعدی آن تنظیم می شود. وزارت صنعت، معدن و تجارت مسئول اصلی تنظیم واردات است. همه واردکنندگان باید مجوز واردات دریافت کرده و در وزارتخانه ثبت نام کنند.
مراحل گمرکی: کالاهایی که وارد ایران می شوند مشمول تشریفات ترخیص گمرکی می شوند که شامل تایید اسناد، بازرسی فیزیکی و پرداخت عوارض و مالیات های مربوطه می شود. گمرک جمهوری اسلامی ایران (ایریکا) بر این فرآیندها نظارت دارد.
تعرفه ها و عوارض: ایران مجموعه ای از تعرفه ها را بر روی کالاهای وارداتی اعمال می کند که نرخ ها بسته به دسته بندی محصول متفاوت است. محصولات غذایی عموماً برای حمایت از تولیدکنندگان داخلی با تعرفه های بالاتری روبرو هستند. با این حال، مواد غذایی ضروری ممکن است از نرخ های کمتر یا معافیت بهره مند شوند. واردکنندگان برای نرخ های مشخص باید کتاب تعرفه فعلی گمرک ایران را رجوع کنند.
موانع غیر تعرفه ای: ایران از موانع غیر تعرفه ای مختلفی استفاده می کند که می تواند بر واردات مواد غذایی تأثیر بگذارد:
اقدامات بهداشتی و گیاهی: واردات مواد غذایی مشمول اقدامات سختگیرانه بهداشتی و بهداشت گیاهی SPS است. سازمان دامپزشکی ایران IVO و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی موظف به رعایت این استانداردها هستند. واردکنندگان باید گواهی سلامت دریافت کنند و ممکن است نیاز به ارائه محصولات برای آزمایش آزمایشگاهی داشته باشند.
گواهی حلال: ایران به عنوان یک کشور اسلامی نیاز دارد که تمامی محصولات غذایی وارداتی دارای گواهی حلال باشند. این گواهی باید از یک مرکز اسلامی مورد تایید دولت ایران گرفته شود.
الزامات برچسب زدن: تمامی محصولات غذایی وارداتی باید دارای برچسب فارسی شامل اطلاعات مواد تشکیل دهنده، ارزش غذایی، تاریخ تولید و انقضا و کشور مبدا باشند. برچسب ها باید قبل از ورود محصولات به ایران چسبانده شوند.
مقررات ارزی: به دلیل تحریم ها و کمبود ارز، ایران کنترل های شدیدی را بر معاملات ارزی اعمال کرده است. واردکنندگان باید از سیستم پیچیده تخصیص ارز برای واردات استفاده کنند که می تواند بر امکان سنجی و سودآوری صادرات مواد غذایی به ایران تأثیر بگذارد.
رعایت تحریم ها: تحریم های بین المللی علیه ایران به طور قابل توجهی بر سیاست های تجاری تاثیر گذاشته است. در حالی که برخی از تحریم ها کاهش یافته است، بسیاری از آنها به ویژه از سوی ایالات متحده همچنان پابرجا هستند. مواد غذایی و محصولات کشاورزی به دلایل بشردوستانه عموماً از تحریم ها معاف هستند، اما صادرکنندگان همچنان باید الزامات انطباق پیچیده را دنبال کنند.
قراردادهای تجاری: ایران با چندین کشور از جمله ترکیه، پاکستان و اعضای اتحادیه اقتصادی اوراسیا قراردادهای تجاری ترجیحی دارد. این توافقنامه ها ممکن است تعرفه های کاهش یافته یا روش های ساده ای را برای برخی از محصولات غذایی ارائه دهند.
مقررات تجارت الکترونیک: با رشد بازارهای آنلاین در ایران، دولت مقرراتی را برای واردات تجارت الکترونیکی وضع کرده است. این موارد شامل الزامات صدور مجوز خاص و محدودیت‌های مربوط به انواع و ارزش‌های کالایی است که می‌توان از طریق کانال‌های آنلاین وارد کرد.
مقررات واردات موقت: ایران اجازه واردات موقت کالا برای فرآوری یا صادرات مجدد را می دهد. این می تواند برای صادرکنندگان مواد غذایی که به دنبال استفاده از ایران به عنوان پایگاهی برای توزیع یا فرآوری منطقه ای هستند، مرتبط باشد.
در حالی که نظارت بر قوانین واردات و سیاست های تجاری ایران می تواند چالش برانگیز باشد، درک این چارچوب ها برای هر صادرکننده مواد غذایی که به دنبال ورود موفقیت آمیز به بازار است ضروری است. توصیه می‌شود با شرکای محلی یا مشاورانی که در قوانین تجاری ایران تجربه دارند کار کنید تا از انطباق و ورود روان به بازار اطمینان حاصل کنید.
علیرغم تلاش ایران برای خودکفایی کشاورزی، چندین دسته محصولات غذایی وجود دارد که فرصت های قابل توجهی را برای صادرکنندگان خارجی ایجاد می کند. این فرصت ها توسط عواملی مانند کمبود تولید داخلی، تغییر ترجیحات مصرف کننده و تمایل به تنوع محصول هدایت می شوند.
غلات:
گندم: ایران یکی از واردکنندگانِ عمده گندم است که اغلب برای تامین نیاز داخلی از طریق تولید داخلی با مشکل مواجه است.
برنج: ایران علیرغم اینکه یک تولیدکننده برنج است، مقادیر قابل توجهی را برای برآورده کردن ترجیحات مصرف کنندگان برای گونه های خاص وارد می کند.
جو: هم برای مصرف انسان و هم برای خوراک دام استفاده می شود، واردات جو مکمل تولید داخلی است.
روغن های گیاهی:
روغن سویا: یک عنصر اصلی در غذاهای ایرانی، تقاضا اغلب از ظرفیت تولید داخلی فراتر می رود.
روغن پالم: روغن پالم که در صنایع غذایی و پخت و پز استفاده می شود، در داخل تولید نمی شود.
روغن آفتابگردان: افزایش آگاهی سلامتی باعث افزایش تقاضا برای این روغن شده است.
محصولات لبنی: پودر شیر: در فرآوری مواد غذایی و به عنوان مکمل شیر تازه استفاده می شود.
محصولات لبنی تخصصی: تقاضای فزاینده ای برای محصولاتی مانند شیر بدون لاکتوز و لبنیات غنی شده وجود دارد.
گوشت گاو: گوشت گاو با کیفیت بالا برای بخش مهمان نوازی و بازارهای خرده فروشی سطح بالا.
طیور: علیرغم تولید داخلی، تقاضا برای برش های خاص و محصولات فرآوری شده طیور وجود دارد.
میوه ها و سبزیجات: میوه‌های استوایی: موز، آناناس و انبه از محصولات وارداتی رایج هستند.
تولید خارج از فصل: امکان عرضه میوه و سبزی در فصول خارج از فصل در ایران.
غذاهای فراوری شده:
شیرینی پزی: شکلات، آب نبات و سایر شیرینی ها تقاضای زیادی دارند.
غذاهای میان وعده: علاقه فزاینده ای به برندهای بین المللی اسنک و گزینه های میان وعده سالم تر وجود دارد.
وعده های غذایی آماده: تغییر سبک زندگی باعث افزایش تقاضا برای غذاهای راحت می شود.
نوشیدنی ها: نوشیدنی های غیر الکلی: نوشابه ها، آب میوه ها و نوشیدنی های انرژی زا بازار رو به رشدی دارند.
قهوه: افزایش فرهنگ کافه داری باعث افزایش تقاضا برای دانه های قهوه با کیفیت بالا و قهوه فوری شده است.
غذاهای تخصصی و بهداشتی: محصولات ارگانیک: افزایش آگاهی سلامت باعث افزایش تقاضا برای غذاهای ارگانیک می شود.
محصولات بدون گلوتن: افزایش آگاهی از حساسیت به گلوتن فرصت هایی را برای محصولات تخصصی ایجاد می کند.
غذاهای کاربردی: محصولات با فواید سلامتی بیشتر در حال محبوبیت هستند.
غذای بچه: شیر خشک با کیفیت بالا مخصوصاً از برندهای معتبر بین المللی مورد تقاضا است.
تنقلات کودک: بازار رو به رشدی برای تنقلات و غلات مغذی کودک وجود دارد.
خوراک دام:
کنجاله سویا: یک جزء حیاتی در خوراک دام که اغلب در مقادیر زیاد وارد می شود.
افزودنی های خوراک: افزودنی های تخصصی برای بهبود سلامت و بهره وری دام.
مواد تشکیل دهنده غذا:
طعم ها و اسانس ها: در صنایع رو به رشد فرآوری مواد غذایی استفاده می شود.
رنگ‌های خوراکی: رنگ‌های طبیعی و مصنوعی برای تولید مواد غذایی.
نگهدارنده ها: نگهدارنده های درجه یک برای افزایش عمر مفید مواد غذایی.
آجیل و میوه های خشک:
در حالی که ایران یک تولید کننده عمده است، هنوز هم برای گونه های خاصی که در داخل کشت نمی شوند، تقاضا وجود دارد.
غذای دریایی:
برخی از گونه‌های ماهی و محصولات دریایی فرآوری شده در آب‌های ایران موجود نیستند.
این دسته بندی ها مناطقی را نشان می دهند که تولید داخلی کافی نیست، تقاضا برای تنوع بیشتر وجود دارد، یا برندهای بین المللی دارای مزیت رقابتی هستند. با این حال، صادرکنندگان بالقوه باید تحقیقات بازار کامل انجام دهند و عواملی مانند: ترجیحات فرهنگی و عادات غذایی در ایران، حساسیت قیمت در مصرف کنندگان ایرانی، رقابت تولیدکنندگان داخلی و سایر واردکنندگان، الزامات نظارتی برای هر دسته محصول، ملاحظات لجستیک و زنجیره تامین
همچنین شایان ذکر است که فرصت‌های بازار می‌توانند بر اساس عواملی مانند تغییر در سیاست‌های دولت، شرایط اقتصادی و روند مصرف تغییر کنند. هوشمندی و سازگاری منظم بازار، کلید موفقیت بلندمدت در بازار مواد غذایی ایران است.
در حالی که بازار ایران فرصت های قابل توجهی را برای صادرکنندگان مواد غذایی فراهم می کند، مجموعه ای منحصر به فرد از چالش ها و خطرات را نیز به همراه دارد که باید به دقت مورد بررسی و مدیریت قرار گیرند.
تحریم های سیاسی و اقتصادی: تحریم‌های بین‌المللی، به‌ویژه از جانب ایالات متحده، همچنان یک مانع مهم است. اگرچه مواد غذایی و محصولات کشاورزی اغلب از تحریم ها معاف هستند، پیچیدگی تراکنش های مالی و حمل و نقل می تواند دلهره آور باشد. ترس از نقض تحریم‌ها می‌تواند برخی بانک‌ها و شرکت‌های کشتیرانی بین‌المللی را نسبت به تجارت مرتبط با ایران بی‌میل کند.
نوسانات ارز و مشکلات پرداخت: ریال ایران نوسانات قابل توجهی را تجربه کرده است که می تواند بر سودآوری صادرات تأثیر بگذارد. محدودیت های بانکی بین المللی، دریافت وجه از خریداران ایرانی را با چالش مواجه می کند. ممکن است نیاز به بررسی روش‌های پرداخت جایگزین داشته باشد که هر کدام خطرات خاص خود را دارند.
پیچیدگی مقررات: محیط نظارتی ایران پیچیده است و می تواند مبهم باشد. مقررات می توانند به سرعت تغییر کنند، اخذ مجوزها و گواهینامه های لازم می تواند فرآیندی وقت گیر و بوروکراتیک باشد.
موانع فرهنگی و زبانی: درک فرهنگ تجارت ایرانی برای مذاکرات و مشارکت های موفق بسیار مهم است.
اگر به درستی مورد توجه قرار نگیرد، موانع زبانی می تواند منجر به سوء تفاهم شود.
اطلاعات و داده های بازار: به دست آوردن داده های بازار قابل اعتماد می تواند دشوار باشد و تحقیقات بازار و برنامه ریزی استراتژیک را به چالش بکشد. اقتصاد غیررسمی نقش مهمی ایفا می کند که می تواند آمار رسمی بازار را مخدوش کند.
سابقات محلی: سیاست های دولت اغلب به نفع تولیدکنندگان داخلی است که می تواند صادرکنندگان خارجی را در مضیقه قرار دهد. شرکت های محلی ممکن است شبکه های توزیع و درک بهتری از ترجیحات مصرف کننده داشته باشند.
حمایت از مالکیت معنوی: اجرای حقوق مالکیت معنوی می تواند ضعیف باشد و خطراتی را برای محصولات برند ایجاد کند.
لجستیک و زیرساخت: در حالی که ایران شبکه حمل و نقل توسعه یافته ای دارد، حمل و نقل بین المللی به ایران به دلیل تحریم ها می تواند پیچیده باشد. لجستیک زنجیره سرد برای کالاهای فاسد شدنی ممکن است به اندازه برخی بازارهای دیگر پیشرفته نباشد.
بی ثباتی سیاسی: تنش های ژئوپلیتیک منطقه ای می تواند بر روابط تجاری و ثبات بازار تأثیر بگذارد. تغییرات سیاسی داخلی می تواند منجر به تغییر در سیاست ها و مقررات اقتصادی شود.
کنترل کیفیت و استانداردها: رعایت استانداردهای ایمنی و کیفیت مواد غذایی ایران، که ممکن است با هنجارهای بین المللی متفاوت باشد، می تواند چالش برانگیز باشد. استفاده ناسازگار از استانداردها توسط سازمان های مختلف دولتی می تواند عدم اطمینان ایجاد کند.
در خاتمه، بازار مواد غذایی ایران فرصت‌های بکر فراوانی را برای صادرکنندگان بین‌المللی ارائه می‌دهد که مایل به حرکت در چشم‌انداز پیچیده آن هستند. در حالی که چالش‌هایی مانند موانع نظارتی، تحریم‌ها و تفاوت‌های فرهنگی وجود دارد، اما برای کسب‌وکارهایی که به خوبی آماده شده‌اند غیرقابل عبور نیستند. موفقیت در این بازار مستلزم تحقیقات کامل، مشارکت های استراتژیک و درک عمیق ترجیحات مصرف کنندگان محلی است.
در حالی که ایران به ادغام در اقتصاد جهانی ادامه می دهد، پیشگامان اولیه در بخش صادرات مواد غذایی مزایای قابل توجهی را به دست خواهند آورد. برای کسانی که مایل به سرمایه گذاری زمان و منابع برای درک و سازگاری با این بازار منحصر به فرد هستند، پاداش های بالقوه در بخش مواد غذایی ایران می تواند قابل توجه باشد.
